een beetke verliefd op Laos

Het is hier ongelooflijk rustig he, ben nog nooit in zo n rustig ontspannen land geweest en dan te denken dat Laos beroemd is omdat het zoveel gebombardeerd is geweest in het verleden. Met zijn 6 miljoen inwoners en 7 x de grootte van Nederland is het indeed een dunbevolkt land. Maar het is hier ongelooflijk prachtig van natuur net een landschap van het witte doek.
De mensen, de kindjes, de dieren, kippen, varkentjes, koeien, buffalo s, honden en prachtige vlinders, hele grote ook in een waaier van kleuren ook de oude mensen hebben nog zoveel vuur in hun ogen en karaktervolle gezichten.
De sawasdee, de glimlachjes, kan nog wel een tijdje door gaan hoor... maar er is ook een keerzijde, het rustige kan soms ook wel op uw zenuwen kan werken als ge eens nen keer wilt dat het vooruit gaat.
Dan ben ik dus van Pakse naar Tadlo vertrokken althans dat was toch de bedoeling ware het niet dat de chauffeur van de motorfiets riksja mij aan het verkeerde busstation had afgezet, stond ik daar, hij wou mij ook wel brengen naar het juiste busstation maar niet voor de juiste prijs. Ik heb hem ook maar de helft van het geld gegeven. Dus ikke maar eventjes gewacht op een beter aanbod. Kwam er ineens een jongetje van een jaar of 5 naar me toe met een grote glimlach op de lippen en die begon voor mij te dansen, kei schattig. Toen kwamen de andere kinderen er ook bij staan en hebben we nog wat in het Engels proberen te praten. Hele lieve kinderen. Dan dacht ik, ik ga mijn geluk even beproeven op het straat, kwam daar toch wel net een bus aangereden die mij aan het busstation heeft afgezet voor de juiste prijs. Na anderhalf uur in Tadlo aangekomen op zoek naar Tims guesthouse door een dorpke met bamboehutten. Te ver gelopen en bij de Tadlo Lodge uitgekomen maar mooi daar. Was wel wat duurder maar mooie kamers met shampoo en zo en kwam er toch wel nen olifant voorbij mijn terras. En je kon hier ook direct gaan zwemmen in de watervallen. S avonds toen ik op mijn terras zat kwamen er nog twee hollanders met ne scooter aan, die hadden de kamer naast mij. We zijn dan samen iets gaan eten. De volgende dag
nog een ritje van anderhalf uur op een olifant gaan maken. Door het water, door het bos, onderweg heeft oli nog wat bamboe gehapt allez nogal veel hij wou soms niet voort. En ook in de nek van het beestke gezeten, leuk zeg. Marc en Ivo, de hollanders zaten ook op nen olifant en bij mij zat er een Amerikaans meiske. Na twee mooie nachten in mijn lodge met zoete dromen ben ik dan maar naar beneden gekomen doorheen het bos om mij te vestigen in Tims guesthouse in een bamboehut compleet met terraske en hangmat en het leven zoals het is in Laos, naast mijn hut een familie met wenende kindjes, varkentjes, kippetjes.
In de gasthouse obsessie gevonden van A.S. Byatt in het Nederlands begot en het was leuk om dit boek nog een keertje te lezen, het is zo n zalig poetisch boek. S morgens doe ik de deur van mijn hut open en mijn hangmat hangt in frennen uiteen? Had nu s nacht precies wel nen hond gehoord dus ben dat dan maar gaan melden da ze nie denken dat ik wat met die hangmat heb uitgespookt. Maar den Tim dacht al wel dat het den hond was. Dus ik had wel geen hangmat meer spijtig maar wel nen waakhond op het terraske aan mijn hut. Ook nie slecht he? Dan ben ik met ne gids nen hele dag op stap geweest met de scooter naar de tribes, de Alak tribe, de Katu tribe de Ngai tribe, alle allemaal stammen die op het Boliven plateau wonen en aan landbouw doen, koffie, rijst,thee katoen, bananen, de Fransen hebben deze geplant in den tijd. Ook Kapokbomen, Kapok gebruiken ze als vulling voor kussens of voor vesten. Bij de Katu en de Alak tribe staan de bamboehutten in een cirkel en in het midden van de cirkel is een soort altaar waar ze elk jaar in de maand maart bij volle maan een buffalo offering doen, ze feesten en dansen dan ook heel de nacht, daar had ik wel graag bij geweest maar dan zal ik nog eens moeten terugkomen. Bij de Katu tribe staan de doodskisten al klaar mocht er iemand sterven,vroeger waren deze in hout maar nu in cement. En bij de Alak tribe woont de hoofdman of sjamaan samen met 6 andere families in een huis met zijn 57 in het totaal. Als daar gene ambras van komt. De mensen hebben al wel toeristen gezien maar toch nog niet veel, ze hebben veel kinderen ook, ze leven vrij basic maar overal wel grote schotelantennes voor televisie want daar zijn ze zot van. De kinderen roken bamboepijp vergelijkbaar met een waterpijp maar gevuld met suikerriet en water. En de vrouwen sigaretten van bananenbladeren en ook nog andere. Heb er eens van geproefd uit beleefdheid.
Ook allerlei vragen aan mijne gids waar dat mijne man was en of ik geen kinderen had. Daar kunnen ze hier nie goed aan uit da ge hier als vrouw alleen rondloopt. Ook nog naar een grote waterval geweest en op een marktje gaan eten. Dan terug met de bus vertrokken naar Pakse, ook een heel pak stylos gaan kopen om uit te delen aan de kinderen. Om dan naar Champasak te gaan, dat ritje was ook de moeite in een buske helemaal volgepropt met goederen en mensen en dan met het buske den overzetboot op. In Champasak was het weer ongelooflijk rustig en mooi. Rijstvelden, bergen en Wat Phu Champasak ruines van de Kmer periode, zelfde tijd ongeveer als Angkor Wat. In slechte staat maar wel de moeite en wat een landschap. Was met het fietske geweest 10 km heen en nog eens terug, voelde me s avonds niet goed en dacht direct aan nen zonnesteek. Had nochthans een hoedje op. Daar ik dat al eens meer heb gehad weet ik de symptomen goed. Was heel moeilijk om mezelf afgekoeld te krijgen toch een paar dagen last van gehad ook koorts. Vanuit Champasak nen lift kunnen krijgen van een koppel uit Laos en dat was goed want dan was het maar een uurtje rijden. Nog een nachtje gerust in Pakse en dan vertrokken naar Savannakhet op de bus wat gepraat met studenten en fruit van heb gekregen en mijne visa gaan ophalen in het Consulaat van Vietnam. Ook wel wat info gekregen. In Savannakhet lopen er al wel Vietnamese mensen rond met zo ne grote bamboehoed. Ook hebben ze hier een Vietnamese tempel ook een Tao Tempel en een Katholieke kerk. Ook een dinosaur museum waar ik al een kijkje was gaan nemen.Dan zaterdagavond naar Vietnam vertrokken nogal lang onderweg geweest en wat een bus, maar een aantal zitplaatsen en voor de rest allemaal goederen. Kwam er ne zatte naast mij zitten en echt ladderzat ben daar maar op mijn rugzak gaan zitten tussen de slapende mannen die op de grond en op dozen lagen te slapen en al een chance dak over de rugleuning van de stoel geklommen was want die zatte had al gauw heel de bank ingenomen en heb hem niet vlug meer wakker zien worden. Om 2 uur snachts aangekomen in een dorpke nog in Laos want we konden maar om 7 uur smorgens over de grens. Maar in die bus waar moet je daar in godsnaam slapen?
Was klaarwakker.
Er was een vrouw die tegen me zei, kon maar mee, ikke dus samen met een Japanese jongen mee.. begint ze daar op een deur te kloppen, na een tijdje doet er een vrouw open in hare japon. Moeten we haar volgen naar boven staat er daar een bed waarvan ze dan verwachten zeker dat ik en de japanese jongen daar in kruipen, 20000 kip vraagt ze voor een paar uur, das ons te veel.. wij dus terug naar beneden, zal in het restaurant wel iets gaan drinken en wakker blijven. Daar ne gratis cola gekregen en mee naar de voetbal gekeken was het toch wel Belgie Portugal zeker. Was niet echt een spannende match. Maar de jongen daar was nog aan het zappen naar een andere match. Dan toch maar eventjes op een doos gaan liggen in de bus. Al de mannen zaten toch in het restaurant.
s morgens gaan aanschuiven aan de grenspost en er waren veel Vietnamese mensen die daarna terug naar Laos gingen. Ik heb een boete moeten betalen omdat ik 1 dag te laat was waar ik het niet echt mee eens ben maar kom heb toch iets minder moeten betalen want het was mijn laatste kippengeld. Dan om Vietnam binnen te geraken was er een serieuze controle en kwam daar al ne gast tegen die tegen mij zei dat ze niet geloofden dat het hij het was in zijn paspoort en dat hij er een half uur gestaan heeft. De Japanese jongen was voor mij en bij hen geloofde ze ook niet dat hij het was op de foto in zijn paspoort en hij moest ook nog eens tekenen. Bij mij was het hetzelfde, ik moest ook nog eens een handtekening zetten om te zien of die wel hetzelfde was en dan bagage controle, eerst door een machine en dan werden alle tassen naast elkaar gezet en kwan er jawel nen Cocker Spaniel over gewandeld en die moest dan ruiken of er iets in zat. Was eigenlijk ne schattige hond. Maar het bleek een test te zijn want ze hadden iets in een van de tassen gestopt en de hond moest dat er dan uithalen. Dan nog verder met de bus naar Hue gereden. Maar de rest is voor de volgende keer, groetjes